Leki odchudzające a psychika – czego nie powie Ci ulotka

Czym są leki na odchudzanie?

Leki na odchudzanie to preparaty farmakologiczne mające wspomóc redukcję masy ciała. Działają na różne sposoby – hamują apetyt lub przyspieszają metabolizm. W ostatnich latach zyskują na popularności jako wsparcie dla osób zmagających się z nadwagą i otyłością, kusząc wizją szybszego efektu niż dieta i ćwiczenia. Trzeba jednak pamiętać, że odchudzanie dotyczy nie tylko ciała, ale także psychiki. Sięgnięcie po tabletki odchudzające wiąże się z wyzwaniami emocjonalnymi. Poniżej przyglądamy się, jak odchudzanie wspomagane lekami wpływa na psychikę i na co zwrócić uwagę, by zachować równowagę emocjonalną podczas kuracji.

Dlaczego sięgamy po leki na odchudzanie? Motywacje i oczekiwania

Decyzja o wsparciu procesu odchudzania lekami często podyktowana jest emocjami i dotychczasowymi doświadczeniami. Wiele osób po latach nieskutecznych diet czuje frustrację i zniechęcenie, dlatego pokłada nadzieję w „łatwiejszym” rozwiązaniu. Wizja szybkich rezultatów potrafi być bardzo kusząca – tabletka obiecująca spadek kilogramów bez wielkich wyrzeczeń wydaje się wybawieniem. Motywuje też chęć poprawy wyglądu i samopoczucia: myśl o szczuplejszej sylwetce często budzi entuzjazm i dodaje energii do działania.

Nie bez znaczenia są również czynniki społeczne. Media pełne są historii o „cudownych” preparatach na odchudzanie, a w otoczeniu nieraz spotykamy osoby, które zachwalają swoje sukcesy z pomocą tabletek. To rozbudza oczekiwania, że lek rozwiąże problem nadprogramowych kilogramów szybko i na stałe. Zdarza się, że także lekarz lub dietetyk sugeruje farmakoterapię jako element leczenia otyłości, co utwierdza pacjenta, że to właściwa droga. Zanim jednak sięgniemy po pigułkę, warto szczerze ocenić własne oczekiwania i upewnić się, że są one realistyczne. Zbyt wygórowane nadzieje mogą prowadzić do rozczarowania, jeśli okaże się, że odchudzanie nadal wymaga wysiłku i zmiany nawyków, a tabletka jest tylko dodatkową pomocą.

Wiele osób wierzy też, że wraz z utratą wagi automatycznie poprawi się ich nastrój i poczucie własnej wartości. Owszem, osiągnięcie celu sylwetkowego może dać dużą satysfakcję, ale warto pamiętać, że problemy natury psychologicznej (np. niska samoocena czy nawyk zajadania stresu) nie znikną jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Motywacja do sięgnięcia po leki często idzie w parze z nadzieją na poprawę nie tylko figury, ale i życia emocjonalnego. Najlepiej już od początku zdawać sobie sprawę, że lek może ułatwić chudnięcie, ale nie zastąpi pracy nad sobą i swoimi emocjami.

Wahania nastroju i inne skutki uboczne psychiczne

Farmakologiczne metody odchudzania wpływają nie tylko na ciało, ale także na układ nerwowy. Wiele preparatów zmniejsza łaknienie poprzez oddziaływanie na mózg – np. imitują sygnał sytości lub pobudzają wydzielanie określonych hormonów. Oprócz pozytywnych efektów w postaci spadku wagi, mogą pojawić się też skutki uboczne dotyczące nastroju i funkcjonowania psychicznego. Typowe są wahania nastroju – wiele osób zażywających leki odchudzające zauważa, że łatwiej się irytują, mają krótszą cierpliwość lub odczuwają nagłe zmiany emocji bez wyraźnej przyczyny.

Część środków (zwłaszcza o działaniu stymulującym) może powodować nerwowość i nadpobudliwość. Podwyższone poczucie lęku, ciągłe napięcie czy trudności z wyciszeniem się często wynikają z działania substancji aktywnych. Wiele tabletek zawiera kofeinę lub inne stymulanty przyspieszające metabolizm, co może przekładać się na problemy ze snem. Bezsenność albo płytki, niespokojny sen to częste skutki uboczne stosowania specyfików odchudzających. Niedobór snu z kolei nasila rozdrażnienie w ciągu dnia, więc powstaje błędne koło negatywnie wpływające na samopoczucie.

Dłuższe stosowanie niektórych leków może też prowadzić do poważniejszych symptomów. Badania wskazują, że u części pacjentów długotrwała farmakoterapia otyłości wiąże się ze zwiększonym ryzykiem obniżonego nastroju, a nawet stanów depresyjnych. Mogą pojawiać się również zmiany w zachowaniu, takie jak wycofanie społeczne czy nasilona drażliwość. Oczywiście każdy organizm reaguje inaczej i nie wszyscy doświadczają takich problemów. Niemniej warto być wyczulonym na sygnały, jakie wysyła nam psychika podczas zażywania leku. Jeśli zauważymy u siebie niepokojące zmiany w zachowaniu, pogłębiający się smutek czy lęk, powinniśmy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Dbałość o zdrowie psychiczne jest tak samo ważna, jak troska o ciało w trakcie odchudzania.

Euforia sukcesu i gorycz porażki: emocje towarzyszące kuracji

Odchudzanie, nawet to wsparte tabletkami, to emocjonalna podróż pełna wzlotów i upadków. Pierwsze tygodnie kuracji często przynoszą ekscytację i euforię: wskazówka wagi leci w dół, ubrania stają się luźniejsze, a my odczuwamy dumę i przypływ motywacji. Pojawia się nadzieja, że w końcu znaleźliśmy skuteczne rozwiązanie. Ten pozytywny zastrzyk emocji potrafi znacząco poprawić samopoczucie i dodać skrzydeł do dalszych działań.

Jednak wraz z upływem czasu tempo chudnięcia może zwolnić. Organizm adaptuje się do nowych warunków, co często oznacza, że po początkowych spektakularnych sukcesach waga spada już wolniej. Dla osoby pełnej nadziei może to być trudny moment. Pojawia się rozczarowanie, zwątpienie, a nawet złość: „Dlaczego to już nie działa tak dobrze?”. Jeśli dodatkowo występują skutki uboczne lub gorsze dni, łatwo o poczucie zniechęcenia. W głowie rodzi się myśl, że może jednak się nie uda, co może osłabiać motywację do przestrzegania diety czy aktywności fizycznej. Taki emocjonalny dołek bywa niebezpieczny, bo może prowokować do porzucenia zdrowych nawyków („skoro i tak nie idzie, to po co się starać?”).

Szczególnie trudnym etapem jest zakończenie kuracji farmakologicznej. Gdy przestajemy brać lek, apetyt stopniowo wraca do poprzedniego poziomu. Jeśli nie mamy wypracowanych trwałych zmian w odżywianiu i stylu życia, może pojawić się efekt jo-jo. Powrót kilogramów często wywołuje poczucie porażki i silne emocje: smutek, żal do siebie, a nawet rozpacz. Osoba, która wcześniej cieszyła się z sukcesu, teraz może odczuć, że zawiodła – choćby siebie lub bliskich. To bardzo ważny moment, by nie popaść w przekonanie, że wszelki wysiłek poszedł na marne. Odchudzanie to proces, w którym wzloty i upadki są naturalne. Warto przygotować się na to psychicznie: celebrować małe sukcesy, ale też akceptować chwilowe przestoje czy potknięcia. Dzięki temu łatwiej utrzymać długofalową motywację pomimo emocjonalnej huśtawki towarzyszącej kuracji.

Psychiczna zależność od tabletek: gdy odchudzanie staje się obsesją

Leki na odchudzanie potrafią stać się podporą, na której polegamy w walce z kilogramami. Istnieje jednak ryzyko, że z czasem wykształci się psychiczna zależność od „cudownej pigułki”. Osoba przyzwyczajona do codziennego łykania tabletki może odczuwać niepokój na samą myśl o jej odstawieniu. Pojawia się lęk: „Czy bez leku znowu przytyję? Czy dam sobie radę samodzielnie?”. Takie obawy mogą sprawić, że odchudzanie przestaje być świadomym kształtowaniem nawyków, a zaczyna przypominać uzależnienie od środka farmakologicznego.

W skrajnych przypadkach niektórzy popadają w obsesyjne skupienie na tabletkach i wadze. Część osób zaczyna myśleć o leku niemal bez przerwy – planuje życie wokół kolejnych dawek, kompulsywnie sprawdza masę ciała, a drobne wahania wagi wywołują silne reakcje emocjonalne. Jeżeli waga nie spada tak szybko, jak by chcieli, pojawia się pokusa, by samowolnie zwiększyć dawki lub łączyć kilka różnych specyfików naraz. Takie działania są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i świadczą o utracie kontroli nad sytuacją. Odchudzanie staje się wtedy obsesją, porównywalną z zaburzeniami odżywiania czy innymi nałogami – całe życie kręci się wokół tematu wagi, kalorii i kolejnych dawek leku.

Warto pamiętać, że leki są tylko narzędziem, a prawdziwa zmiana dokonuje się w naszych przyzwyczajeniach i sposobie myślenia. Jeśli zauważamy u siebie sygnały nadmiernej fiksacji na punkcie tabletek czy odchudzania (takie jak paniczny strach przed odstawieniem leku, ciągłe myśli o chudnięciu kosztem innych spraw życiowych czy skłonność do ryzykownych zachowań, byle szybciej schudnąć), należy się zatrzymać. Dobrze jest porozmawiać z lekarzem lub psychologiem, aby spojrzeć na sytuację z dystansu. Ważne, by odzyskać zdrowy balans: to my powinniśmy kontrolować kurację, a nie pozwolić, by obsesja kontrolowała nas.

Samoocena i postrzeganie siebie podczas kuracji odchudzającej

Proces odchudzania silnie oddziałuje na sposób, w jaki postrzegamy siebie. Osoby zmagające się z nadwagą często przez lata borykają się z obniżoną samooceną i negatywnym obrazem własnego ciała. Rozpoczynając kurację z wykorzystaniem tabletek, wiele z nich pokłada duże nadzieje, że utrata kilogramów poprawi ich poczucie wartości. Rzeczywiście, obserwowanie zmian w sylwetce może budować poczucie dumy i zadowolenia z siebie. Każdy spadający kilogram, komplement od otoczenia czy mniejszy rozmiar ubrań potrafi cieszyć i wzmacniać wiarę we własne możliwości.

Jednak poprawa samooceny nie zawsze nadąża za zmianami na wadze. Zdarza się, że nawet po znacznym schudnięciu dana osoba wciąż widzi w lustrze “tego samego siebie”. Jeżeli przez długi czas ktoś postrzegał się jako “osoba otyła”, to nagła zmiana masy ciała może być trudno uchwytna na poziomie psychiki. Poczucie własnej atrakcyjności i wartości może wymagać dodatkowej pracy wewnętrznej – sama utrata wagi nie zawsze automatycznie leczy dawnych kompleksów. Ważne jest, aby świadomie pracować nad akceptacją siebie na każdym etapie: doceniać postępy, ale też mieć wyrozumiałość dla swoich niedoskonałości.

Paradoksalnie, niektórzy mogą odczuwać też spadek samooceny wynikający z przekonania, że “na pewno bym nie schudł, gdyby nie leki”. Myśl, że sukces osiągnięto w głównej mierze “dzięki tabletce”, może podkopywać wiarę we własne siły. Dlatego tak istotne jest uświadomienie sobie, że nawet z farmakologicznym wsparciem to my wykonujemy pracę – pilnujemy diety, ruszamy się więcej, podejmujemy codzienne decyzje. Lek ułatwia proces, ale nie wykonuje całej pracy za nas. Nasza samoocena powinna czerpać przede wszystkim z świadomości własnego wysiłku i determinacji. Jeśli trudno nam docenić siebie, warto porozmawiać z psychologiem lub dołączyć do grupy wsparcia – fachowe spojrzenie pomaga zbudować zdrowszy obraz siebie, niezależnie od wskazań wagi.

Wsparcie otoczenia: bliscy i specjaliści w procesie odchudzania

W trudnych momentach kuracji ogromną rolę odgrywa wsparcie ze strony otoczenia. Zrozumienie i doping ze strony rodziny czy przyjaciół potrafi dodać sił i ułatwić przetrwanie chwil zwątpienia. Drobne gesty – jak pochwała dostrzeżonego postępu, wspólne przygotowywanie zdrowszych posiłków czy towarzyszenie w spacerach – mogą bardzo podnieść na duchu. Ważne jest, aby otwarcie komunikować bliskim swoje potrzeby: np. poprosić, by nie częstowali nas ciastem, gdy staramy się trzymać diety, albo by wspierali zamiast krytykować wybór farmakoterapii. Niestety, nie zawsze otoczenie reaguje wyłącznie entuzjazmem. Zdarzają się uszczypliwe uwagi w stylu: “Po co ci te tabletki, po prostu mniej jedz” albo “Odchudzasz się na skróty”. Takie komentarze mogą podcinać skrzydła i wpływać na poczucie własnej wartości, dlatego warto szczerze rozmawiać z bliskimi o tym, co nam pomaga, a co zniechęca. Czasem wystarczy uświadomić rodzinę, jak ważna jest dla nas ich akceptacja i wsparcie na tej drodze.

Oprócz bliskich duże znaczenie mają również specjaliści prowadzący nas przez proces odchudzania. Dietetyk pomoże ułożyć zbilansowaną dietę, która z jednej strony wspiera działanie leku, a z drugiej zapobiega wahaniom nastroju spowodowanym np. zbyt restrykcyjnym jedzeniem. Dodatkowo, regularne konsultacje to forma motywacji – świadomość, że co parę tygodni spotkamy się z dietetykiem, by omówić postępy, mobilizuje do trzymania się zaleceń. Również lekarz monitorujący kurację jest ważnym oparciem: możemy zgłaszać mu niepokojące objawy, wspólnie podejmować decyzje o kontynuacji lub zakończeniu leczenia. Świadomość, że nie jesteśmy sami, łagodzi stres i dodaje pewności siebie.

Niezwykle cenne może okazać się także wsparcie psychologa lub terapeuty, zwłaszcza gdy zmagamy się z emocjonalnym podłożem nadwagi. Specjalista pomoże nam przepracować problemy, które często tkwiły u podstaw naszego przejadania się – np. radzenie sobie ze stresem, niską samooceną czy łagodzenie napięć bez uciekania w jedzenie. Terapia może nauczyć nas zdrowych sposobów odreagowania emocji i wzmocnić naszą psychikę w obliczu wyzwań. Dodatkowo, rozmowa z kimś z zewnątrz daje poczucie bycia wysłuchanym bez oceniania. Wsparcie profesjonalistów sprawia, że łatwiej jest pokonać przeszkody na drodze do celu i utrzymać motywację nawet wtedy, gdy pojawiają się trudniejsze chwile.

Mity i uprzedzenia wobec leków odchudzających

Stosowanie farmakologii w odchudzaniu obrosło pewnymi mitami i spotyka się z uprzedzeniami. Wiele osób, zwłaszcza tych, którym brak wiedzy na temat otyłości jako choroby, uważa, że sięganie po tabletki to „pójście na łatwiznę”. Pokutuje przekonanie, że wystarczy przecież „mniej jeść i więcej się ruszać”, a każde dodatkowe wsparcie jest równoznaczne z lenistwem lub brakiem dyscypliny. Osoby stosujące leki odchudzające bywają oceniane jako te, które szukają drogi na skróty zamiast „zabrać się za siebie”. Tego rodzaju stereotypy są niestety dość powszechne – pojawiają się w mediach, w internecie, a czasem nawet wśród znajomych czy członków rodziny.

Takie uprzedzenia są bardzo krzywdzące i mogą wpływać na psychikę osoby odchudzającej się z pomocą leków. Nikt nie lubi być postrzegany jako “leniwy” czy “nieodpowiedzialny” z powodu walki z chorobą. W rezultacie wiele osób odczuwa wstyd i stara się ukrywać fakt, że korzysta z farmakoterapii odchudzania, obawiając się negatywnych reakcji. Może to prowadzić do poczucia izolacji i dodatkowego stresu. W skrajnych przypadkach strach przed opinią innych powstrzymuje ludzi przed sięgnięciem po pomoc, która mogłaby im realnie pomóc zdrowotnie. To ogromna strata, ponieważ otyłość często wymaga wielokierunkowego leczenia, a wsparcie farmakologiczne bywa nieraz istotnym elementem terapii zalecanej przez lekarzy.

Aby przełamać te mity, warto mieć świadomość, że odchudzanie przy pomocy leków nie jest żadnym „cudem na zawołanie”. Pacjent wciąż musi przestrzegać diety, dbać o ruch i mierzyć się z wieloma trudnościami tak samo jak inne odchudzające się osoby. Leki wspomagają proces, ale go nie “załatwiają” bez wysiłku. Warto też pamiętać, że otyłość jest złożonym schorzeniem, na które często składają się czynniki genetyczne, hormonalne czy psychologiczne. Bagatelizowanie roli leczenia to uproszczenie wyrządzające krzywdę osobom chorym. Jeśli spotykamy się z takimi opiniami, najlepszą strategią jest skoncentrować się na własnym celu i zdrowiu. Można próbować tłumaczyć bliskim, że leki są częścią kompleksowego planu leczenia, a nie wymówką do unikania pracy nad sobą. Jednak nie zawsze da się przekonać sceptyków – dlatego najważniejsze to nie uzależniać poczucia własnej wartości od cudzych osądów. Twoje zdrowie i samopoczucie są najważniejsze, a decyzje dotyczące metod odchudzania należą wyłącznie do ciebie i twojego lekarza.

Psychologiczne podłoże nadwagi a skuteczność leków

Wiele osób zmaga się z nadwagą z powodu utrwalonych mechanizmów psychologicznych. Stres, smutek czy nuda bywają zajadane nadmiarem kalorii – jedzenie pełni rolę pocieszyciela i sposobu na poprawę nastroju. Tak ukształtowane nawyki emocjonalnego jedzenia często leżą u podstaw problemu z masą ciała. Niestety, żadna tabletka nie nauczy nas zdrowszych sposobów radzenia sobie z emocjami. Leki mogą zmniejszyć fizyczne uczucie głodu, ale nie sprawią, że przestaniemy sięgać po przekąski z przyzwyczajenia czy dla komfortu psychicznego. Jeżeli ktoś ma tendencję do „zajadania” problemów, to bez pracy nad tą skłonnością efekt odchudzania może być ograniczony. Badania wskazują wręcz, że osoby żyjące w permanentnym stresie lub jedzące kompulsywnie osiągają mniejsze korzyści z leczenia otyłości za pomocą leków – ich organizm nie reaguje optymalnie, bo psychika „pracuje pod prąd”.

Czasem też nadwaga jest objawem głębszych problemów psychicznych. Na przykład przy depresji czy zaburzeniach lękowych ludzie często mają mniej energii do dbania o siebie, popadają w apatię lub szukają ukojenia w jedzeniu. W takich sytuacjach samo zastosowanie środków odchudzających to leczenie skutku, a nie przyczyny. Dopiero równoległe zajęcie się problemem emocjonalnym (np. terapia, leczenie psychiatryczne) pozwoli odzyskać równowagę i stworzy grunt pod trwałą zmianę stylu życia. Zignorowanie psychologicznego podłoża nadwagi często skutkuje nawrotem dawnych nawyków, gdy tylko minie okres działania leków. Dlatego pełen sukces w odchudzaniu wymaga spojrzenia całościowego: zrozumienia, co doprowadziło do przyrostu wagi i nad czym trzeba popracować, by zmienić te mechanizmy.

Leki na odchudzanie mogą być cennym wsparciem, ale nigdy nie zastąpią pracy nad sferą psychiki. Dopiero połączenie działań – zmiany nawyków żywieniowych, aktywności fizycznej oraz ewentualnej terapii psychologicznej – daje pełne rezultaty. Świadomość własnych emocjonalnych wyzwalaczy i nauczenie się nowych strategii radzenia sobie ze stresem czy chandrą to inwestycja, która procentuje na lata. W ten sposób, nawet po zakończeniu farmakologicznej kuracji, mamy większą szansę utrzymać wypracowaną wagę, bo fundamentem sukcesu są trwałe zmiany w naszej psychice i stylu życia.

Siła nastawienia: efekt placebo i pozytywne myślenie

Nasz umysł odgrywa ogromną rolę w procesie leczenia otyłości. Znane jest zjawisko efektu placebo, gdy sama wiara w skuteczność danej metody poprawia wyniki, nawet jeśli fizyczne działanie środka jest ograniczone. W przypadku leków na odchudzanie pozytywne nastawienie również może spotęgować efekty. Osoba przekonana, że terapia jej pomaga, będzie z większym entuzjazmem przestrzegać diety, chętniej podejmować aktywność i generalnie działać w kierunku sukcesu. To swoista samospełniająca się przepowiednia – pozytywne myślenie podnosi motywację i wytrwałość, co faktycznie przekłada się na lepsze rezultaty odchudzania.

Z drugiej strony negatywne nastawienie może działać jak odwrotność placebo (tzw. efekt nocebo). Jeśli ktoś od początku wątpi, czy “ta cała kuracja ma sens”, często mniej się przykłada do zaleceń. Pesymistyczne myśli („Na pewno mi się nie uda”, „Znowu wszystko zawalę”) mogą osłabiać motywację i odbierać radość z małych sukcesów. Wtedy nawet dobry lek nie pokaże pełni swoich możliwości, bo brakuje naszego zaangażowania. Dodatkowo, stres i zwątpienie mają tendencję do nakręcania „błędnego koła” – przy gorszym nastawieniu bardziej odczuwamy każdą niedogodność i skutki uboczne, co utwierdza nas w przekonaniu, że “na pewno się nie uda”.

Dlatego tak ważne jest, by pracować nad własnym nastawieniem. Nie chodzi o ślepy optymizm, ale o wspierające przekonanie, że dążymy do celu i mamy na to wpływ. Warto celebrować każdą drobną poprawę – każdy centymetr mniej w obwodzie talii czy każdy dzień, gdy udało się oprzeć pokusie podjadania. Pozytywne wzmocnienia budują wiarę we własne siły. Jeśli złapiemy się na czarnowidztwie, dobrze jest porozmawiać z kimś wspierającym (przyjacielem, terapeutą) i przypomnieć sobie, dlaczego rozpoczęliśmy tę drogę. Nastawienie to potężny sojusznik – gdy dbamy o psychikę i wierzymy w sukces, ciału łatwiej jest podążać za tym planem.

Zakończenie kuracji: jak utrzymać efekty i równowagę psychiczną

Moment odstawienia leków odchudzających bywa prawdziwym sprawdzianem zarówno dla organizmu, jak i dla naszej psychiki. Kończy się bowiem pewien „okres ochronny”, w którym farmakologia pomagała kontrolować apetyt i wagę. Teraz większa odpowiedzialność spoczywa na nas samych. Aby utrzymać osiągnięte rezultaty, konieczne jest kontynuowanie zdrowych nawyków wypracowanych podczas kuracji. Dieta powinna nadal być racjonalna i zbilansowana, a aktywność fizyczna regularna – choćby w umiarkowanej formie. Warto też monitorować masę ciała, ale bez popadania w obsesję: cotygodniowe lub comiesięczne kontrolne ważenie pozwoli wychwycić ewentualne tendencje wzrostowe i na czas skorygować dietę.

Równie istotne jest zadbanie o dalsze wsparcie psychiczne. Jeżeli podczas odchudzania korzystaliśmy z pomocy dietetyka czy psychologa, nie rezygnujmy z nich od razu po odstawieniu tabletek. Regularne wizyty kontrolne lub sesje terapeutyczne pomogą przejść przez ten przełomowy okres bez niepotrzebnego stresu. Wsparcie specjalistów może nas zmobilizować do utrzymania dyscypliny i dać poczucie bezpieczeństwa, że nadal mamy się do kogo zwrócić w razie trudności. Dobrze jest też podzielić się swoimi obawami z bliskimi. Jeśli czujemy lęk przed ponownym przytyciem, warto o tym rozmawiać – często sama obecność życzliwej osoby, która nas wysłucha i wesprze, wiele zmienia.

Psychiczna równowaga po zakończeniu kuracji wymaga świadomego zarządzania swoimi emocjami. Z jednej strony należy unikać nadmiernej presji na „utrzymanie za wszelką cenę” idealnej wagi – drobne wahania są normalne i nie powinny być powodem do paniki. Ważne, by reagować na tendencję wzrostową, ale bez biczowania się za każdy dodatkowy kilogram, tylko raczej poprzez powrót do sprawdzonych zasad żywieniowych. Z drugiej strony, nie można też popadać w zbytni luz i zapominać o tym, czego nauczyliśmy się w trakcie odchudzania. Najważniejsze to znaleźć balans: świadomość, że utrzymanie zdrowej wagi to proces na całe życie, przy jednoczesnym pozwoleniu sobie na normalne funkcjonowanie bez ciągłego zamartwiania się wagą. Pamiętajmy, że sukces nie kończy się na ostatniej tabletce – to, czego dokonaliśmy, jest naszą zdobyczą, której nikt nam nie odbierze. Podejdźmy do kolejnych miesięcy z pozytywnym nastawieniem: jak do utrwalenia zmian na lepsze, których dokonaliśmy w swoim życiu, zarówno pod kątem fizycznym, jak i psychicznym.