Główne założenia diety laktoowowegetariańskiej
Laktoowowegetarianizm opiera się na zasadzie całkowitego wykluczenia produktów wymagających uboju zwierząt z codziennego menu. Oznacza to rezygnację nie tylko z mięsa czerwonego, drobiu, ryb i owoców morza, ale także z wszelkich dodatków pochodzenia zwierzęcego uzyskiwanych w wyniku zabijania zwierząt. Przykładowo laktoowowegetarianin nie spożywa potraw zawierających żelatynę (pozyskiwaną z kości i skóry zwierząt) ani serów podpuszczkowych (produkowanych z użyciem enzymu z żołądków cieląt). Z jadłospisu eliminuje się również smalec i inne zwierzęce tłuszcze stałe. Jednocześnie w diecie mogą znajdować się produkty odzwierzęce niewymagające uboju – takie jak nabiał (mleko i przetwory mleczne), jaja oraz miód. Co ciekawe, nazwa „laktoowowegetarianizm” bezpośrednio na to wskazuje – wywodzi się z łacińskich słów lactus (mleko) i ovum (jajko).
W praktyce codzienny jadłospis laktoowowegetariański składa się głównie z żywności pochodzenia roślinnego, uzupełnionej o produkty mleczne i jajeczne. Podstawowe zasady tej diety to dbałość o różnorodność i zbilansowanie posiłków. Należy tak komponować menu, by w ciągu dnia dostarczyć pełnowartościowego białka (z jaj, nabiału lub roślin strączkowych) oraz odpowiednich dawek witamin i minerałów. Choć dieta laktoowowegetariańska uchodzi za jedną z łatwiejszych do zbilansowania odmian wegetarianizmu (dzięki obecności nabiału i jaj), nadal warto zwracać uwagę na potencjalne niedobory. Przy braku mięsa w diecie należy zadbać o źródła żelaza (np. rośliny strączkowe, zielone warzywa liściaste, pełnoziarniste zboża), cynku (np. pestki dyni, orzechy, rośliny strączkowe, jaja) oraz witamin B12 i D (obecnych w jajach, nabiale, wzbogacanych produktach roślinnych lub wymagających suplementacji w razie niedoboru). Dobrze zbilansowana dieta laktoowowegetariańska jest bogata w błonnik, antyoksydanty i korzystne nienasycone kwasy tłuszczowe, a jednocześnie uboga w nasycone tłuszcze i cholesterol pochodzące z mięsa. Dzięki temu może przyczyniać się do poprawy ogólnego stanu zdrowia – obniżenia ryzyka chorób serca, cukrzycy czy otyłości – pod warunkiem, że posiłki są odpowiednio urozmaicone i pełnowartościowe.